Dżihad w Europie (3/3)

W 2012 roku nie widać końca wojny domowej w Syrii. Pierwsi europejscy bojownicy, którzy znaleźli się w strefie działań wojennych, wyróżniają się wieloletnią służbą i nieustannym zaangażowaniem w dżihad. Przed przybyciem do Syrii byli oni liderami europejskich sieci szariackich, takich jak Sharia4UK, Sharia4Holland, Sharia4Belgium, Militu Ibrahim w Niemczech, Kaldet til Islam w Danii i Forsane al-Izza we Francji. Radykalni europejscy dżihadyści zachęcają mężczyzn do walki, powodując tym samym pierwszą falę wyjazdów. Tworzą również powiązania między Europą a regionami objętymi wojną.

W 2014 r. Pańśtwo Islamskie ISIS wykorzystało chaos w Syrii i proklamowało kalifat, czego skutki są odczuwalne w Europie do dziś. Dzięki temu wydarzeniu struktury europejskiego dżihadyzmu zyskują na znaczeniu. Choć przez długi czas były one ignorowane, to już w ciągu ostatnich dwóch dekad zaczęły się wyłaniać. Około 6000 osób z Europy przybywa do północnej Syrii. Ruch dżihadystyczny zyskuje na różnorodności ze względu na dużą liczbę zwolenników, a kobiety odgrywają teraz również znaczącą rolę.

Po atakach w Europie w latach 2015-2017 następuje odpowiedź międzynarodowej koalicji, która ostatecznie pokonuje militarnie Pańśtwo Islamskie ISIS w regionie.

Ale w jaki sposób należy zarządzać repatriacją mężczyzn, kobiet i dzieci przetrzymywanych w Syrii? Po zabójstwie francuskiego nauczyciela Samuela Paty'ego w 2020 r. na nowo rozgorzała debata na temat karykatur Mahometa. W napiętym klimacie politycznym w Europie pojawia się nowa zagadka. W zainteresowanych krajach pojawia się pytanie o obecny i przyszły rozwój europejskiego dżihadyzmu.