Prawo europejskie ma pierwszeństwo przed prawem krajowym, jednak ta supremacja nie jest absolutna. Nie wszystkie decyzje są jednakowo obowiązkowe dla państw członkowskich i nie wszystkie obszary są dotknięte prawem europejskim.
To prawda, prawu wspólnotowemu przysługuje pierwszeństwo nad prawem krajowym - od 1964 r. i decyzji Trybunału Sprawiedliwości Wspólnoty Europejskiej. Wg Jacques’a Delorsa za kilka lat 70-80% ustawodawstw krajowych będzie przyjęte pod wpływem Europy. Inaczej trudno by było zrealizować założenia traktatowe.
Rozporządzenia obowiązują od razu, 20 dni od ich publikacji w Dzienniku Urzędowym UE i mają charakter prawa. Dyrektywy wymagają transpozycji do prawa krajowego w ciągu 2 lat, pod groźbą kary pieniężnej. Jednak to państwa mają bezsporną władzę. Europeizacja prawa krajowego dotyczy jedynie trzech dziedzin: rolnictwa, finansów i środowiska. Mały wpływ ma na sektory takie jak edukacja, ochrona socjalna, mieszkalnictwo lub obrona.
Nie wszystkie normy są też obowiązkowe. Opinie nie mają mocy wiążącej i są brane pod uwagę lub nie. Państwa inicjują też potrzebne prawa, które już obowiązują u nich. Mogą zablokować przyjęcie niekorzystnego tekstu, dzięki czemu każdy kraj samodzielnie podejmuje decyzje.