Zróbmy test. Jeśli wpiszemy "Tiananmen" w wyszukiwarkę w Europie, zobaczymy na przykład słynne zdjęcie człowieka blokującego czołg po masakrze studentów. Zróbmy to samo w chińskiej wyszukiwarce. Otrzymamy głównie turystyczne zdjęcia słynnego placu w centrum Pekinu.
Druga próba. Wpiszmy "Liu Xiaobo", nazwisko znanego chińskiego dysydenta. W Chinach Xiaobo jest opisany jako zdrajca. Nigdzie nie ma słowa o tym, że przewodził buntowi 4 czerwca 1989 roku ani że dostał Pokojową Nagrodę Nobla.
To tak, jakby Internet miał dwie twarze. Jedną chińską, a drugą - reszty świata. Chiny zbudowały wielki cyfrowy mur, blokujący większość serwisów używanych na co dzień w Europie. Google, YouTube, Facebook, Twitter, Wikipedia... W Państwie Środka nie działają setki stron. By je zastąpić, Pekin stworzył własne serwisy. Chiński Google nazywa się Baidu. WeChat to połączenie Facebooka i Whatsappa. Weibo zastąpił Twittera. Odpowiedniki w każdym aspekcie kontrolowane przez rząd. Internet w obecnej formie całkowicie odpowiada większości Chińczyków, którzy nie wiedzą, że czegoś brakuje.
Ta sama cenzura dotyczy tradycyjnych mediów. Żadne słowo ani temat nie może paść bez zgody partii komunistycznej, która surowo kontroluje prasę, radio i telewizję w kraju, a także najważniejsze media chińskie, od kanału CCTV po ludowe dzienniki, głoszące propagandę reżimu.
Skoro tyle tematów jest tabu, co zatem może oglądać i czego może słuchać pekińczyk? Pierwsze wrażenie to uderzająca powierzchowność treści. Ciekawostki, skandale, obyczajówka, rozrywka - tak reżim buduje swoją siłę. Mnoży treści, by plątać ścieżki, bawi, zamiast informować, konsumpcją zwalnia od myślenia.