Gerechtigkeit

Sprawiedliwość

Justice

Justicia

Giustizia per i Curdi

Kurdystan, Mahabad, 1980 roku. Gwardia Rewolucyjna podpaliła dziesiątki wiosek w Kurdystanie i rozlała krew, chcąc stłumić wszelkie oznaki rewolucji. Przed szpitalem miejskim było kilku fotografów. Kostnica była pełna. Mężczyzna niósł na rękach swoje dziecko, które zostało zranione w oko przez odłamek pocisku wystrzelonego w ich dom. Powiedział fotografom: "Patrzcie. Zróbcie zdjęcia. Pokażcie niesprawiedliwość, która nas dotyka".

program_content

W sercu irańskiej rewolucji

Mężczyzna niesie w ramionach swojego zranionego syna: „Pokażcie światu niesprawiedliwość, która nas dotyka".

program_playNext

Teheran. 1979 roku. Po rewolucji irańskiej fotograf Reza Deghati przez wiele miesięcy przyglądał się, jak czarne czadory napadają na miasta i wsie. W sklepach i na bazar zaczął pojawiać się tylko jeden model ubrania - czador - i w jednym tylko czarnym kolorze. Można było odnieść wrażenie, że ludzie nieświadomie zgodzili się na żałobę.

Teheran. 1979. Po rewolucji irańskiej czarne czadory najechały miasta.

Nieskończony odcień czerni

Teheran 1980 roku. Ajatollah Chomeini po 15 latach na wygnaniu wraca do kraju. Kiedy jego samolot wzbił się w przestworza, zapytano go, co czuje. „Nic” odpowiedział. - Tego dnia zrozumiałem, że ołowiane chmury zawisną nad marzeniami o sprawiedliwości i wolności dla mojego narodu i kraju - powiedział irańsko-francuski fotograf Reza Deghati.

Teheran. 1980. Po 15 latach na wygnaniu, kiedy zapytano Chomeiniego, co czuje, odpowiedział: „Nic”.

Teheran 1980 roku. Jak opowiedzieć o dzieciach na wojnie? Od początku rewolucji mułłom zależało na tym, by wciągać dzieci w swoje szeregi. Tamtego dnia na placu centralnym w Teheranie odbywała się duża manifestacja mająca zachęcić ludzi do wyjazdu na front. "Gdy spojrzałem na tę grupkę dzieci przebranych za żołnierzy, z instruktorem, który zachęcał je do wykrzykiwania i śpiewania pieśni dla męczenników, zobaczyłem ulatujące z nich dzieciństwo.” mówi fotograf Reza Deghati.

"Gdy spojrzałem na tę grupkę dzieci przebranych za żołnierzy, zobaczyłem ulatujące z nich dzieciństwo.” mówi fotograf Reza Deghati.

Skradzione dzieciństwo

Kurdystan 1980 roku. Kurdowie wzięli udział w walce z dyktaturą szacha, a także w rewolucji. Kiedy przybył Chomeini, nazwano ich „synami szatana”, a armia nieustannie bombardowała ich miasta i wsie. Aresztowany fotograf Reza Deghati potajemnie uchwycił obraz człowieka z zawiązanymi oczami, czekającego na rychłą egzekucję, podobnie jak dziesiątki innych.

Aresztowany fotograf Reza Deghati potajemnie uchwycił obraz człowieka z zawiązanymi oczami, czekającego na rychłą egzekucję

Egzekucja

Kurdystan, miasto Bane, 1980 rok. W oblężonym mieście fotograf Reza Deghati pił herbatę ze starszym mężczyzną i jego wnukami, Pejmanem i Lejlą. Gdy od nich wyszedł, w ich dom trafił pocisk. Pamięta tylko ogień i krew i matkę krzyczącą z rozpaczy, bo artyleria reżimu mułłów właśnie odebrała jej Pejmana i Lejlę. Tego nie da się zapomnieć.

Kurdystan, miasto Bane. Rozpacz matki, na której oczach właśnie zginęły dzieci.

Krzyk rozpaczy

Iran, 1981 roku. Kiedy wydarzenia zmusiły fotografa Reze Deghatiego do opuszczenia swojego kraju, Iran stał się wielkim cmentarzem pośrodku ziemi, gdzie wśród grobów wędrowały tylko cienie.

W 1981 roku Iran stał się wielkim cmentarzem pośrodku ziemi, gdzie wśród grobów wędrowały tylko cienie.

Cmentarz świata

Paryż, 1983 roku. Pewnego deszczowego listopadowego dnia na cmentarzu Père-Lachaise utworzyła się długa procesja irańskich wygnańców. Towarzyszyła ona Sa'ediemu, irańskiemu myślicielowi i pisarzowi, który również został zmuszony przez Chomeiniego do ucieczki z Iranu. Zginąwszy na wygnaniu, musiał spocząć w obcej ziemi, która nie była jego.

Paryż. 1983. Pierwszy pochówek Irańczyka wygnanego za granicę.

Wygnanie

Iran, Teheran, Ambasada USA w 1979 roku. Po tym, jak islamscy studenci wzięli za zakładników 52 amerykańskich dyplomatów, odbyła się konferencja prasowa. Bardzo dumni z siebie studenci pokazywali zdjęcia mężczyzn i kobiet z zasłoniętymi oczami, co kontrastowało z żelaznym spojrzeniem patrzącego z plakatu Chomeiniego. Reza Deghati jako jeden z niewielu fotografów był świadkiem tej chwili, dlatego "Newsweek", nazwał go mnie "53. zakładnikiem". Ci sami studenci, którzy wzięli wtedy zakładników, dziś, 40 lat później, są ministrami, parlamentarzystami, wiceprezydentami republiki. Nadal przetrzymują zakładników, ale tym razem jest to cały naród - naród irański.

Teheran. 1979. Islamscy studenci wzięli jako zakładników 52 amerykańskich dyplomatów.

Zakładnicy ambasady USA

Teheran, Amerykańska ambasada, rok 1980. Po wzięciu zakładników w ambasadzie USA zjawiły się wszystkie światowe media. Na zdjęciu Chomeini wydaje się obecny na scenie. To jednak tylko jego naturalnych rozmiarów zdjęcie. Linie mikrofonu stwarzają iluzję jego obecności. Ta iluzja odzwierciedla wszechobecność portretów Chomeiniego w całym kraju.

Teheran, Amerykańska ambasada, rok 1980. Na zdjęciu Chomeini wydaje się obecny na scenie. To jednak tylko jego naturalnych rozmiarów zdjęcie. 

Chomeini: wszechobecność przywódcy

Teheran, Amerykańska ambasada, 1980 rok. Podczas wzięcia amerykańskich zakładników, przed ambasadą stanęła instalacja artystyczna przedstawiająca Amerykę „manipulującą” światem jak marionetkami. Jednak z perspektywy zdjęcia to studentki w czadorach wyglądają jak czarne marionetki, Czy studenci nie byli w istocie marionetkami w rękach mułłów?

Czy studenci nie byli w istocie marionetkami w rękach mułłów?

Marionetki Historii

Iran, Teheran, Ambasada USA, 1979 rok. W czasie wzięcia zakładników na ambasadzie USA skupiała się uwaga całego świata. Studenci islamscy nie wahali się wtedy palić flag USA i portretów amerykańskiego prezydenta. Dla narodu amerykańskiego flaga jest prawdziwym symbolem. Studenci o tym wiedzieli, więc palili flagi USA na oczach kamer - był to pewien sposób, by trafić do mediów i propagować nastroje antyamerykańskie i antyzachodnie. Stopniowo spowodowało to, że cały naród amerykański obrócił się przeciwko Iranowi i władzy islamistów.

Iran, Teheran, Ambasada USA, 1979 rok. Studenci islamscy palą flagi USA i portrety amerykańskiego prezydenta. Spowodowało to, że cały naród amerykański obrócił się przeciwko Iranowi i władzy islamistów.

The Show must go on

Iran, Teheran, 11 lutego 1980 roku. Pierwsza rocznica rewolucji. Panowała ogólna histeria. Z rozgrzanych ciał na deszczu buchały obłoki pary. To zdjęcie zapowiada przyszłe wydarzenia w Iranie. Wojskowi, cywile - szli każdy w różnych kierunkach, ale przeciwko sobie. Prawdziwe oblicze rewolucji.

Teheran. 1980. Obraz rewolucji: rozwścieczony tłum biegnący każdy w innym kierunku.

Mgła i chaos

Iran, Teheran, Pałac w dzielnicy Niavaran, 1979 rok. Kilka miesięcy po objęciu władzy przez mułłów zorganizowali oni konferencję prasową w pałacu, w którym niegdyś mieszkał szach z rodziną. Fotograf Reza Deghati wszedł do biura szacha, uchwycić to, co zostało po nim na jego biurku.Mułła wszedł do biura, zasiadł w fotelu zwykle zajmowanym przez szacha Iranu, oparł ręce ma podłokietnikach i powiedział: "Przejmujemy ten tron".

Iran, Teheran, Pałac w dzielnicy Niavaran, 1979 rok. Fotograf Reza Deghati wszedł do biura szacha, uchwycić to, co zostało po nim na jego biurku.

Zakurzona monarchia

Ahmadabad, Iran, 1980 r. Reżim nowej Republiki Islamskiej postanowił wbrew wszystkiemu uczcić rocznicę śmierci Mossadegha, symbolu walki o demokrację. Przyglądamy się fotografii miejsca, w którym został pochowany.

Ahmadabad, Iran, 1980 r. Reżim nowej Republiki Islamskiej postanowił uczcić rocznicę śmierci Mossadegha, symbolu walki o demokrację. 

W jego imieniu

Kom, Iran, 1979 r. Częścią obchodów Aszury, najważniejszego święta szyickiego, jest samobiczowanie i tarzanie się w błocie. Czy zdeformowana twarz tego mężczyzny zwiastowała potworny reżim, który zrodził?

Kom, Iran, 1979 r. Cześcią obchodów Aszury, najważniejszego święta szyickiego, jest samobiczowanie i tarzanie się w błocie. 

Potwór z błota

Iran, Awhaz, 1981 r. W wojnie Iranu z Irakiem, która była jedną z ostatnich wojen pozycyjnych, zginęło lub zostało rannych kilka milionów osób. Poznajemy historię rannego, który przez chęć ratowania ręki został wygnany z kraju. Bezpowrotnie.

Historia rannego w wojnie Iranu z Irakiem, który przez chęć ratowania ręki został wygnany z kraju. Bezpowrotnie.

Obrażenia wojenne

Teheran, marzec 1979 r. Na drodze referendum Irańczycy i Iranki opowiedzieli się za powstaniem nowej republiki islamskiej. Zorganizowano pierwsze wybory. Z tej okazji w domu Chomeiniego urządzono lokal wyborczy. To tam zrobiono zdjęcie pocałunku w dłoń, który przeszedł do historii irańskiej rewolucji.

Podczas wyborów w Iranie w 1979 r. zrobiono zdjęcie pocałunku w dłoń, który przeszedł do historii irańskiej rewolucji.

Pocałunek w rękę

Teheran, marzec 1979 r. W dniu referendum, którego wynik doprowadził do przekształcenia Iranu z monarchii konstytucyjnej w republikę islamską, jesteśmy w lokalu wyborczym Ruhollaha Chomeiniego. Spotykamy jego syna, który pokazuje nam dowód osobisty ojca. Poznajemy historię przywódcy, który zrealizował w Iranie zupełnie oryginalną koncepcję demokracji religijnej.

Hhistoria Ruhollaha Chomejniego - przywódcy, który zrealizował w Iranie zupełnie oryginalną koncepcję demokracji religijnej.

Kim był Ruhollah Chomeini?

program_recommendations

„Boy Scouts of America” to jedna z najstarszych i największych organizacji młodzieżowych w kraju. Działała pod egidą Kościoła. W lutym 2020 r. wyszło na jaw, że w szeregach skautów miał miejsce największy pedofilski skandal seksualny w Stanach Zjednoczonych. Złożono prawie 100 tys. skarg dotyczących wykorzystywania seksualnego nieletnich. Reportaż.

W 2020 r. wyszło na jaw, że w „Boy Scouts of America” miał miejsce największy pedofilski skandal seksualny w USA.

USA: Skandal pedofilski wśród skautów

Koronawirus odsłonił to, czego kraj od dawna nie chciał widzieć: system opieki zdrowotnej w Rumunii sam jest ciężko chory wskutek kilkudziesięcioletnich zaniedbań. 10.000 nowych przypadków koronawirusa dziennie, śmiertelność między 70 a 90% - najwyższa w UE - Rumunia, już osłabiona przez swoją gospodarkę, zostaje dodatkowo osłabiona przez pandemię. Przestarzały sprzęt medyczny, niewiele leków, niewielu specjalistów: kraj walczy o zatrzymanie lekarzy, którzy wyjeżdżają, aby praktykować w innych częściach Europy.

ARTE Reportage

Koronawirus odsłonił to, czego kraj od dawna nie chciał widzieć: system opieki zdrowotnej w Rumunii sam jest ciężko chory wskutek kilkudziesięcioletnich zaniedbań. 

Rumunia: wybuch wirusa

W maju 2020 roku w Afganistanie miała miejsce straszna zbrodnia. Uzbrojeni mężczyźni włamali się do szpitala położniczego i zabili 25 osób: położne, ciężarne kobiety i noworodki. Tragedia wstrząsnęła społeczeństwem i poddała w wątpliwość sens negocjacji pokojowych, które afgański rząd negocjuje z talibami.

W maju 2020 r. w Afganistanie uzbrojeni mężczyźni włamali się do szpitala położniczego i zabili 25 osób: położne, ciężarne kobiety i noworodki. 

Afganistan: wojna przeciwko noworodkom

Mamy problem. W Polsce 52% 15-latek uważa, ze są za grube, 47% w Holandii i w Niemczech i 46% w Danii. Niełatwo jest zignorować dyktat piękna, zaakceptować swój wygląd. A kompleksy pojawiają się bardzo szybko. Czasem mogą prowadzić do zaburzeń odżywiania.

Vox Pop

Niełatwo jest zignorować dyktat piękna, zaakceptować swój wygląd. 

Kult ciała: jak zakończyć tyranię?

W Japonii rzadko zdarza się zdradzać swoje słabości, a psychoterapia jest znacznie mniej rozpowszechniona niż na Zachodzie. Jak radzić sobie z bólem, na przykład po stracie bliskich po tragedii Tsunami w 2011 roku? Na północy Japonii leży miasteczko Otsuchi, które w 2011 roku zniszczyło tsunami. Nad samym morzem leży ogród, w którym znajduje się budka telefoniczna. A w niej: niepodłączony telefon. Jest nazywany "telefonem wiatru". Po katastrofie ta budka telefoniczna stała się miejscem, z którego ludzie starają się porozumieć z krewnymi, których stracili. Telefon w zaświaty stał się instytucją, do której wielu zwraca się, aby złagodzić swoje cierpienia. Reportaż.

W Japonii rzadko zdarza się zdradzać swoje słabości, a psychoterapia jest znacznie mniej rozpowszechniona niż na Zachodzie. Jak radzić sobie z bólem, na przykład po stracie bliskich po tragedii Tsunami w 2011 roku?

Japonia: Telefon w zaświaty

Po 35 latach Chiny oficjalnie pogrzebały politykę jednego dziecka, ale cały kraj mocno kładzie nacisk na jej dziedzictwo, ogromny brak równowagi płci i wynikającą z tego głęboką rozpacz mężczyzn bez kobiet: Ci nieszczęśnicy są tu nazywani „Guang Gun - Martwe gałęzie”, bo nigdy nie przyniosą owoców. W Chinach jest dziś od 30 do 40 milionów mężczyzn więcej. Brak równowagi przyprawia o zawrót głowy: co piąty młody Chińczyk nie będzie w stanie znaleźć żony w ciągu pięciu lat. Zwłaszcza w niektórych regionach wiejskich są całe wsie, w których mieszkają głównie kawalerowie z rodzicami. Niektórzy panowie z "wiosek kawalerów" podróżują daleko do innych regionów Chin w poszukiwaniu wybranki swojego serca. Niektórzy wyjeżdżają nawet za granicę, do Birmy, Wietnamu czy Indonezji, by tam kupić sobie żonę. Sytuacja mężczyzn bez kobiet jest tak zła, że ​​gangi przestępcze wyspecjalizowały się w porywaniu kobiet i sprzedawaniu ich mężczyznom daleko od ich rodzinnych stron. Reportaż.

Po 35 latach Chiny oficjalnie pogrzebały politykę jednego dziecka, ale cały kraj mocno kładzie nacisk na jej dziedzictwo, ogromny brak równowagi płci i wynikającą z tego głęboką rozpacz mężczyzn bez kobiet: Ci nieszczęśnicy są tu nazywani „Guang Gun - Martwe gałęzie”, bo nigdy nie przyniosą owoców.

Chiny: w poszukiwaniu kobiet

Cztery miliony Niemek i Niemców wymagają stałej opieki. Trzy czwarte z nich ma opiekę domową. Coraz więcej niemieckich rodzin powierza swoich bliskich opiekunkom z Europy Wschodniej. Reportaż pokazuje życie kilku z nich. Z bliska przyglądamy się się warunkom pracy polskich opiekunek i rozmawiamy o brakujący wsparciu psychologicznym i często praktykowanej pracy na czarno.

Reportaż pokazuje życie kilku z nich. Z bliska przyglądamy się się warunkom pracy polskich opiekunek w Niemczech.

Re: Polskie opiekunki w Niemczech

Rolnik Rupert Peterlechner zanim wysieje nasiona warzyw do gruntu, wkłada je na 10 sekund pod język. W ten sposób pozwala roślinie poznać potrzeby żywieniowe osoby, którą ją wysiewa. Ten niemal magiczny rytuał zaczerpnął z książki „Anastazja, szamanka z syberyjskiej tajgi”, popularnej pozycji, która ukazała się w Rosji w latach 90. Dla Ruperta odkrycie książki było rewolucją.

Reportaż o ruchach ezoterycznych, w których New Age łączy się z ekologią i rasizmem.

„Anastazja": między ezoteryką i ekstremizmem

Polecamy również

program_bonus

Bonuses and Extracts

program_external

Odkryj więcej

program_categoryMostViewed

Świat zaczyna mówić o powięzi – ukrytej tkance łącznej, która otacza całe nasze ciało osłaniając nasze mięśnie i „trzymając” nasze ciało razem. Jaką rolę odgrywa dla naszego ciała? Czy poznanie jej pomoże nam w stworzeniu nowych terapii i metod leczenia np. bólu pleców? Przedstawiamy najnowsze wyniki międzynarodowych badań.

Świat zaczyna mówić o powięzi – ukrytej tkance łącznej, która otacza całe nasze ciało osłaniając nasze mięśnie i „trzymając” nasze ciało razem.

Powięzi - ukryci sprzymierzeńcy naszego organizmu

W 1974 roku, we Francji, gdzie mimo maja '68 nadal panuje bardzo silna konserwatywna moralność, uniemożliwiająca wielu kobietom prowadzenie satysfakcjonującego życia seksualnego, niespodziewanie uderza (erotyczny) piorun: „Emmanuelle”. Film obejrzały miliony osób na całym świecie. Zapoczątkował on złoty wiek filmów erotycznych w czasach rewolucji seksualnej. Choć zaczarowany okres zakończył się wraz z dekadą, estetyka "Emmanuelle" przetrwała do dziś.

Francuskie kino erotyczne

Film „Emmanuelle” zapoczątkował złoty wiek filmów erotycznych. 

„Emmanuelle”

Miesiączkowanie wciąż jest wielkim tabu w naszym społeczeństwie. Tak wielkim, że ukrywamy je przed publicznym przedstawianiem. W reklamach podpasek, nie wiedzieć czemu, krew miesięczna długo była niebieska. Kiedy po raz pierwszy pokazano w reklamie czerwoną krew, widzowie byli tak zszokowani, że złożyli skargę w KRRiT. A przecież połowa społeczeństwa w ciągu życia krwawi ok. 2 250 dni!

Niezależne!

Dlaczego miesiączkowanie wciąż jest wielkim tabu w naszym społeczeństwie?

Gdy poleje się krew

Masz wrażenie jakby ktoś wyciągnął wtyczkę. Światła gasną, karuzela zwalnia, muzyka cichnie. Upadasz. Nic nie możesz z tym zrobić. Zaczynać czuć się chory.a. I trwa to lata. Nie masz energii na nic.Miliony ludzi cierpią na syndrom chronicznego zmęczenia (ME/CFS): skrajne i uporczywe wyczerpanie, na które nie ma lekarstwa. Na podstawie zeznań pacjentów i badaczy ten dokument zagłębia się w postawione do tej pory hipotezy dotyczące przyczyn tej choroby.

ME/CFS - Niezrozumiana choroba

Masz wrażenie jakby ktoś wyciągnął wtyczkę. Światła gasną, karuzela zwalnia, muzyka cichnie. 

Zespół chronicznego zmęczenia

Amerykański piosenkarz i autor tekstów Townes Van Zandt (1944-1997) był jedną z wielkich postaci amerykańskiego country folku. Niektóre z jego kompozycji, takie jak „If I Needed You”, „To Live is to Fly”, „Pancho and Lefty” czy „Kathleen” są uważane za arcydzieła. Dokument ten przypomina życie i twórczość artysty niesłusznie zapomnianego i pochłoniętego przez ekscesy.

Tragiczne życie muzyka folk

Amerykański piosenkarz i autor tekstów Townes Van Zandt (1944-1997) był jedną z wielkich postaci amerykańskiego country folku.

"Be here to love me": Townes van Zandt

Wdowiec Lionel sam wychował córkę, Josephine. Teraz ich życie zaczyna przypominać związek pary. Troszczą się o siebie tak, jakby miało tak być już zawsze.

Film Claire Denis

Wdowiec Lionel sam wychował córkę, Josephine. Teraz ich życie zaczyna przypominać związek pary.

"35 kieliszków rumu" (2008)

Tinder uzależnia jak kokaina. Mechanizm „losowej nagrody”, na którym oparta jest aplikacja, uczy nasz mózg wydzielać dopaminę – hormon oczekiwania przyjemności – za każdym razem, gdy trafimy na ciekawy profil. A im więcej czasu na to poświęcimy, tym większe zyski Tindera.

Tinder nową kokainą? Jak aplikacja zmienia szlak nagrody w naszych mózgach.

Dopamina: Tinder

Jak odwieść kobiety od tracenia pieniędzy i zdrowia na chirurgię plastyczną? Jak mam przekonać moją 70-letnią mamę, że może się podobać, zachowując naturalność, kiedy faceci jak Leonardo DiCaprio nigdy nie pokazują się z kobietą starszą niż 25-latka?

Jak odwieść kobiety od tracenia pieniędzy i zdrowia na chirurgię plastyczną?

Forever young

Od starożytności artyści przedstawiają gładką skórę. Zatem czemu owłosienie jest czarną owcą historii sztuki? Czemu kreacja ma się rymować z depilacją?

Gimnastyka

Czemu kreacja ma się rymować z depilacją?

Owłosiony bunt

Historia Eltona Johna zaprowadziła nas na ścieżki rewizjonizmu biograficznego. Ekscentryczny Brytyjczyk, który należy do elity szczycącej się szlacheckim tytułem „Sir”, ma również na swoim koncie mniej chlubne dokonania. Skandaliczne eskapady i obraźliwe komentarze to tylko początek listy.

TAPE

Historia Eltona Johna zaprowadziła nas na ścieżki rewizjonizmu biograficznego. 

Elton John

Podbić serca zarówno gospodyń domowych, jak i fanów BDSM, to potrafi tylko Freddie Mercury z zespołem Queen!

Jak Freddie Mercury wprowadził kulturę queer pod strzechy domów na całym świecie.

Queen: Freddie Mercury ojcem chrzestnym kultury queer

W marcu 2018 r. Xi Jinping ogłosił, że nie odda władzy, ale zmieni konstytucję, aby zostać „prezydentem dożywotnim”. Od czasów Mao to pierwszy przywódca skupiający taką władzę. Niektórzy nazywają jego Chiny „połączeniem dyktatury z Silicon Valley”, inni wskazują na Ujgurów i wprost mówią o niebezpieczeństwach.

Niektórzy nazywają Chiny Xi Jinpinga „połączeniem dyktatury z Silicon Valley”.

Świat według Xi Jinpinga

Gabrielle Deydier ma 1,54 m. i waży 125 kg. Od dzieciństwa zamieszkuje ciało potępiane przez społeczeństwo. Świadoma kpin i moralizatorstwa, z którymi spotykają się osoby z nadwagą, postanawia aktywnie włączyć się do walki ze stygmatyzacją otyłości. Pisze książkę, która stanie się podręcznikiem samoakceptacji i krytyką tyranii standardów.

Gabrielle Deydier zamieszkuje ciało potępiane przez społeczeństwo. Postanawia podjąć walkę ze stygmatyzacją otyłości. 

Stygmatyzacja otyłości

W temacie seksualności lubimy liczby, średnie, sondaże, pomiary. Nie ma miesiąca bez publikacji ankiety na temat życia seksualnego. Tylko że w rzeczywistości to wszystko bujda i żadne sondaże na temat seksu nie są wiarygodne. Amerykański statystyk Seth Stephens-Davidowitz przyjrzał się częstotliwości stosunków seksualnych. Jego werdykt jest ostateczny: Każdy kłamie. Mężczyźni przeceniają swoje zdolności, podczas gdy kobiety nie wspominają o wstydliwych (w ich opinii) praktykach. I po co to wszystko? Zajmijmy się może raczej tym, co naprawdę sprawia nam przyjemność, zamiast zaglądać do łóżka sąsiadowi?

W temacie seksualności lubimy liczby, średnie, sondaże, pomiary. Tylko że w rzeczywistości to wszystko bujda i żadne sondaże na temat seksu nie są wiarygodne.

W sercu irańskiej rewolucji

Nieskończony odcień czerni

Nic

Skradzione dzieciństwo

Egzekucja