Name: Co znaczy być Brytyjczykiem? - Dziennik z podróży fotografa Martina Middlebrooka (5/10)
Uploaded: 2019-03-21T17:05:00.000+01:00
Duration: 221 s
Description: “Let me explain what it means to be British”: Poprzez serię zdjęć zrobionych czwartego dnia spędzonego w Yorkshire w Bradford Martin Middlebrook wymienia stereotypy dotyczące Brytyjczyków.

Cosa vuol dire essere britannici

So British

Cuaderno de viaje del fotógrafo Martin Middlebrook (5/10)

Being British

Co znaczy być Brytyjczykiem?

“Let me explain what it means to be British”: Poprzez serię zdjęć zrobionych czwartego dnia spędzonego w Yorkshire w Bradford Martin Middlebrook wymienia stereotypy dotyczące Brytyjczyków.

program_content

Dziennik z podróży fotografa Martina Middlebrooka (5/10)

program_playNext

Bradford, które pod koniec XIX wieku było najbogatszym miastem na świecie, obecnie należy do najbiedniejszych w Wielkiej Brytanii. Tu Brexit łączy się z prostymi sprawami: migracją ekonomiczną, ubóstwem, głosem ludu oraz suwerennością dumnego kiedyś narodu. Aby zrozumieć ten historyczny moment dla Wielkiej Brytanii, fotograf Martin Middlebrook udał się do Bradford na północy Anglii.

Dziennik z podróży fotografa Martina Middlebrooka (1/10)

Bradford, które pod koniec XIX wieku było najbogatszym miastem na świecie, obecnie należy do najbiedniejszych w Wielkiej Brytanii.

Przyjazd do Bradford

Aby zrozumieć niewątpliwie historyczny moment dla Wielkiej Brytanii jakim jest wystąpienie z Unii Europejskiej, fotograf Martin Middlebrook udał się do Bradford, na północy Anglii. Rozmawiając ze zwolennikami Brexitu, Middlebrook jest przytłoczony ich znajomością tematu i określa ich gniew jako „inteligentny”. Jest z nich w pewnym sensie dumny. Ciężej mu jest jednak dojść do porozumienia z konserwatywnym radnym, który puka do drzwi wyborców, starając się przekonać ich do swoich racji.

Dziennik z podróży fotografa Martina Middlebrooka (2/10)

Aby zrozumieć niewątpliwie historyczny moment dla Wielkiej Brytanii jakim jest wystąpienie z Unii Europejskiej, fotograf Martin Middlebrook udał się do Bradford, na północy Anglii.

„Inteligentny gniew”

W czasach dostatku pieniędzy i jedzenia zanika granica pomiędzy "my i oni". Gdy życie staje się cięższe, ludzie wracają do swoich, odrzucają innych. To po części idea Brexitu - powrót do plemienności po latach zaciskania pasa.Podczas swojego pobytu w Bradford, fotograf Martin Middlebrook spotykał się z Johnem, który 20 lat temu przeszedł na islam, oraz z raperem MC Grime Leejay. Obaj mają inny sposób doświadczania różnorodności i wspomnianej plemienności.

Dziennik z podróży fotografa Martina Middlebrooka (3/10)

Podczas swojego pobytu w Bradford, fotograf Martin Middlebrook spotykał się z Johnem, który 20 lat temu przeszedł na islam, oraz z raperem MC Grime Leejay.

My i oni

Ktoś z Bradford powiedział: "Wg południowców, w Yorkshire mieszkają głupcy w kaszkietach". To podział północ - południe. Wielu ludzi w Bradford czuje, że o nich zapomniano, że nie mają głosu. Rząd mydli im oczy i udaje, że mu zależy. Rzadko przyznają, że to wciąż demokracja.To jeden z głównych czynników Brexitu. Podział północ – południe jest prawdziwy, bo tylu ludzi czuje się pozbawionych praw i nie mają reprezentantów.Hebden Bridge pokazuje, jak zastrzyk pieniędzy potrafi odnowić system. Kontrast z Bradford jest szokujący. Po upadku gospodarki Manchesteru młodzi przenieśli się do Hebden. Wyremontowali fabryki i zaktywizowali społeczność. Pełne restauracji i kawiarni miasto tętni teraz życiem.Wg burżuazyjnej klasy średniej Brexit da się przeżyć. Jednak to marginalizowani i biedni mieszkańcy Bradford najbardziej odczują jego skutki.

Aby zrozumieć przepaść między północną i południową Anglią, fotograf Martin Middlebrook zatrzymuje się w spokojnym Hebden Bridge, kilka kilometrów od Bradford.

Dziennik z podróży fotografa Martina Middlebrooka (4/10)

Podział północ-południe

Boston stał się najważniejszym portem w Anglii. Jego populacja wzrosła wraz z masowym napływem pracowników z Europy Wschodniej. 75% tutejszych mieszkańców w referendum opowiedziało się za Brexitem, a do mediów podchodzi się od teraz z podejrzliwością. „Nie jesteśmy rasistami, ale to nie jest już nasze miasto!” mówią.

Dziennik z podróży fotografa Martina Middlebrooka (6/10)

Ziemia moich Ojców

W pubie w Bostonie, fotograf Martin Middlebrook ma nadzieję, że ludzie wreszcie pozwolą mu do siebie podejść. „Dlaczego głosowałeś na Brexit?” „Imigracja, imigracja, imigracja!” Powodem, dla którego 75% osób chce opuścić Unię, są pracownicy zagraniczni. Pierwsi przyjechali Portugalczycy 15 lat temu. Potem Polacy, Łotysze i Litwini. A ostatnio nowi imigranci docierają z Bułgarii i Rumunii. Jednak co powiedzą przyszłe pokolenia obywateli, dorastających w mieszanych rodzinach?

Dziennik z podróży fotografa Martina Middlebrooka (7/10)

W pubie w Bostonie, fotograf Martin Middlebrook ma nadzieję, że ludzie wreszcie pozwolą mu do siebie podejść. „Dlaczego głosowałeś na Brexit?” „Imigracja, imigracja, imigracja!”

„Tu jest zbyt wielu imigrantów”

Rasa przyjechała 15 lat temu. Miała torbę ubrań i 100 funtów w kieszeni. Wyjechała z Litwy szukać nowego życia. Zaangażowała się w ten kraj. Ma tu firmę, która zatrudnia 20 osób, zamierza kupić dom. Znajduje imigrantom pracę na farmach i w fabrykach w zależności od potrzeb. Zmieniły się jednak realia. Druga fala przybyszów z Bułgarii i Rumunii jest zupełnie inna. Wg Rasy, przyjeżdżają tu korzystać ze świadczeń socjalnych. "Przyjechaliśmy tu ciężko pracować i zbudować nowe życie. Nie wysyłaliśmy pieniędzy do domu".Wszyscy napotkani Anglicy, mimo stanowczych poglądów o imigracji, potwierdzają, że pierwsi migranci ciężko pracują, nie sprawiają kłopotów i wnoszą wkład w gospodarkę. Bez końca powtarzają, że tamci wykonują pracę za leniwych Anglików.Co ciekawe, Boston rozkwitł wraz z pojawieniem się migrantów. Brexit sprawia jednak, że wyjeżdżają ze szkodą dla gospodarki.Ucierpią na tym wszyscy: miejscowi i imigranci.

Polacy, Łotysze i Litwini martwią się o przyszłość i wracają do domu. Na ich miejsce przyjadą Bułgarzy i Rumuni. Brexit sprawił, że czują się bardzo niepewnie. Tylko niektórzy mają obywatelstwo. Wolą wyjechać sami niż być do tego zmuszeni. Jest tu pewien zgrzyt, 1. fala traktuje tę ziemię jak swoją, a ci, którzy mogli głosować oddali głos na Brexit, by inni nie przyjeżdżali korzystać z ich ciężkiej pracy. "Nie da się klaskać jedną ręką. Społeczności muszą ze sobą współpracować".

Dziennik z podróży fotografa Martina Middlebrooka (8/10)

Polacy, Łotysze i Litwini martwią się o przyszłość i wracają do domu. Na ich miejsce przyjadą Bułgarzy i Rumuni. Brexit sprawił, że czują się bardzo niepewnie.

Klaskać jedną ręką

"Zdradziliśmy i opuściliśmy tych, którzy tu przyjechali. Wszyscy, z którymi pracowałem wnosili wkład w gospodarkę. Nie dotrzymaliśmy danych im obietnic. Mają prawo czuć się oszukani. Ze smutkiem mówi o swych dzieciach, które dorastały jako Europejczycy: Czasem chce mi się płakać. Młode pokolenie urodziło się z tą jednością. To oni ucierpią na tym najbardziej". "Jedno drzewo to nie las. To my potrzebujemy Europy, nie ona nas. Nie powinniśmy opuszczać UE",

Dziennik z podróży fotografa Martina Middlebrooka (9/10)

Zdradziliśmy i opuściliśmy tych, którzy tu przyjechali. Wszyscy, z którymi pracowałem wnosili wkład w gospodarkę. Nie dotrzymaliśmy danych im obietnic

Zakład

The Gliderdrome ma zapach przeszłości, który przywodzi na myśl czasy, kiedy grali T-Rex, kiedy wszyscy w Bostonie byli szczęśliwi. Były to lata, zanim Wielka Brytania weszła do Europejskiej Wspólnoty...

Dziennik z podróży fotografa Martina Middlebrooka (10/10)

The Gliderdrome ma zapach przeszłości, który przywodzi na myśl czasy, kiedy grali T-Rex, kiedy wszyscy w Bostonie byli szczęśliw

The Gliderdrome

Brexit w postindustrialnej Anglii - Dziennik z podróży fotografa Martina Middlebrooka

program_recommendations

Według niektórych seksualność to „egzamin z dojrzałości życia społecznego”. Jednak w dobie mediów społecznościowych i trywializacji pornografii, tak zwana gra wstępna odbywa się coraz bardziej przedwcześnie; często wypala się etap pierwszych pocałunków, by zrobić miejsce bezpośrednio na takie praktyki jak seks oralny. W tym kontekście najbardziej naturalny z obrzędów przejścia do dorosłości staje się kryterium przyjęcia do grupy, wyznaczania granicy między tym, kto jest na zewnątrz, a tym, kto jest w środku. I właśnie w tym momencie „utrata niewinności” może wzbudzać uczucia takie jak strach i wstyd, a nawet przybierać formę zastraszania i nękania. W tym wzruszającym i odważnym filmie dokumentalnym reżyserka Julie Talon oddaje głos dziewczynkom i chłopcom w wieku od 12 do 23 lat, by zapytać ich o ich stosunek do seksu i gry wstępnej.

Film Julie Talon

W dobie mediów społecznościowych i trywializacji pornografii, gra wstępna odbywa się coraz bardziej przedwcześnie. Reżyserka Julie Talon oddaje głos dziewczynkom i chłopcom w wieku od 12 do 23 lat, by zapytać ich o ich stosunek do seksu i gry wstępnej.

Gra wstępna

Według Europejskiego Lobby Kobiet, w 2017 roku kobiety były 27 razy częściej niż mężczyźni narażone na nękanie w sieci i w mediach społecznościowych. Cyberprzemoc wobec kobiet nie jest nagromadzeniem odosobnionych aktów, ale plagą systemu: rozszerzeniem systematycznej przemocy, której kobiety doświadczały i doświadczają codziennie i od zawsze. Internet tylko zaostrzył zakorzeniony od dawna problem.

Mizoginia w internecie

Cyberprzemoc wobec kobiet nie jest nagromadzeniem odosobnionych aktów, ale plagą systemu: rozszerzeniem systematycznej przemocy, której kobiety doświadczały i doświadczają codziennie i od zawsze.

#Szmata

Co się stanie, gdy podniesiesz kurtynę by spojrzeć na ostatni akt swojego życia? Reżyserka Jacqueline Zünd powraca po swoim wielokrotnie nagradzanym debiucie „Bezsenni” (2010).
Jej bohaterzy zadają sobie pytanie: co zostaje z naszego życia i z nas samych, gdy zabraknie pracy, dzieci czy życiowych partnerów? Jak przeciwstawić się widmu bezużyteczności i samotności w naszym nastawionym na pracę społeczeństwie? Przepiękne obrazy w delikatny sposób próbują przeprowadzić analizę samotności, pustki i spełnienia.

Film Jacqueline Zünd

Reżyserka Jacqueline Zünd powraca po swoim wielokrotnie nagradzanym debiucie „Bezsenni” (2010). Jej bohaterzy zadają sobie pytanie: co zostaje z naszego życia i z nas samych, gdy zabraknie pracy, dzieci czy życiowych partnerów? 

"Prawie na miejscu" (2016)

Niektóre tragedie za zamkniętymi drzwiami, często poprzedzone przemocą fizyczną i psychiczną. W 2019 roku we Francji 146 kobiet padło ofiarą przemocy ze strony swoich mężów, partnerów lub byłych parterów, co stanowi 84% zabójstw popełnionych w kontekście rodzinnym. Jednak w tej przerażającej rzeczywistości same liczby nigdy nie dają wyczerpującego opisu: kobietobójstwo jest zjawiskiem uwidocznionym w ostatnich latach jedynie dzięki zaangażowaniu feministycznych kolektywów. Poprzez smutne historie Sindy, Dorothée i Michele ten dokument rzuca światło na współczesny dramat i jego „niewidzialne” ofiary, dzieci.

Kobietobójstwa w małżeństwie

Niektóre tragedie za zamkniętymi drzwiami, często poprzedzone przemocą fizyczną i psychiczną. W 2019 roku we Francji 146 kobiet padło ofiarą przemocy ze strony swoich mężów, partnerów lub byłych parterów, co stanowi 84% zabójstw popełnionych w kontekście rodzinnym. 

Na złe i gorsze

Gabrielle Deydier ma 1,54 m. i waży 125 kg. Od dzieciństwa zamieszkuje ciało potępiane przez społeczeństwo. Świadoma kpin i moralizatorstwa, z którymi spotykają się osoby z nadwagą, postanawia aktywnie włączyć się do walki ze stygmatyzacją otyłości. Pisze książkę, która stanie się podręcznikiem samoakceptacji i krytyką tyranii standardów.

Gabrielle Deydier zamieszkuje ciało potępiane przez społeczeństwo. Postanawia podjąć walkę ze stygmatyzacją otyłości. 

Stygmatyzacja otyłości

Darío Aguirre pochodzi z Ekwadoru i od 15 lat mieszka w Niemczech. Trwała równowaga między starą a nową ojczyzną; między oczekiwaniami własnymi a innych. Niespodziewanie miasto Hamburg zaprasza swoich zagranicznych mieszkańców do neutralizacji. Pomysł, który Darío wita z radością i wdzięcznością, ale także z wątpliwościami. Czy jest gotowy, aby zostać Niemcem? Czy Niemcy są na to gotowe? Tym samym rozpoczyna nie tylko podróż przez niemiecką biurokrację, ale także proces pojednania z poczuciem tożsamości. Z dowcipem i poczuciem humoru dokument ten opowiada o trudnościach i wyzwaniach, z jakimi trzeba się zmierzyć, osiedlając się w obcym kraju.

Darío Aguirre pochodzi z Ekwadoru i od 15 lat mieszka w Niemczech. Niespodziewanie miasto Hamburg zaprasza swoich zagranicznych mieszkańców do neutralizacji. Jednak czy Dario jest gotowy, aby zostać Niemcem? Czy Niemcy są na to gotowe?

Jak zostałem Niemcem

15-letnia Linn mieszka z dwiema mamami w Niemczech. Pewnego dnia odkrywa, że ​​jej rodzina jest znacznie większa, niż sobie wyobrażała: jej biologiczny ojciec jest (dzięki sztucznemu zapłodnieniu) również ojcem trzech chłopców, wychowanych przez lesbijską parę Pedi i Anny. Zaintrygowana istnieniem swoich przyrodnich braci, Linn chce zorganizować spotkanie pod hasłem tolerancji i życzliwości. W tym wrażliwym dokumencie pełnym humoru niemiecka reżyserka Annette Ernst śledzi codzienne życie tych dwóch niecodziennych rodzin.

Dwie jednopłciowe rodziny odkrywają, że są spokrewnione, ponieważ biologiczny ojciec ich dzieci jest ten sam.

Moja niezwykła rodzina

Polecamy również

program_bonus

Bonuses and Extracts

program_external

Odkryj więcej

program_categoryMostViewed

Litwin Jonas od ponad 2 lat mieszka na ulicach Madrytu. Paszport zgubił. Ktoś taki, jak on jest niewidoczny dla systemu opieki zdrowotnej i nie może liczyć na pomoc w czasie pandemii. W podobnej sytuacji są pozostałe 33 tysiące osób bezdomnych żyjących w Hiszpanii. Reportaż.

ARTE Reportage

Bezdomni są niewidoczni dla systemu opieki zdrowotnej. Nie mogą liczyć na pomoc w czasie pandemii. 

Jak Covid uderza w osoby wykluczone

Nastoletnia Lena prowadzi dość beztroskie życie, wypełnione imprezami, pierwszymi miłościami, rozmowami z najlepszą przyjaciółką i kolejnymi nudnymi lekcjami. Jednak jej marzenia roztrzaskują się na kawałki, kiedy zostaje zgwałcona. Uważa, że nikt jej tak naprawdę nie uwierzy i nie zrozumie. Dziewczyna coraz bardziej alienuje się od ludzi, a w efekcie – trafia na zamknięty oddział psychiatryczny, gdzie coraz bardziej pogrąża się we własnych depresyjnych lękach.

Film Terezy Nvotovej

Nastoletnia Lena prowadzi dość beztroskie życie, które roztrzaskuje się na kawałki, kiedy zostaje zgwałcona.

"Nieczysta" (2017)

Miesiączkowanie wciąż jest wielkim tabu w naszym społeczeństwie. Tak wielkim, że ukrywamy je przed publicznym przedstawianiem. W reklamach podpasek, nie wiedzieć czemu, krew miesięczna długo była niebieska. Kiedy po raz pierwszy pokazano w reklamie czerwoną krew, widzowie byli tak zszokowani, że złożyli skargę w KRRiT. A przecież połowa społeczeństwa w ciągu życia krwawi ok. 2 250 dni!

Niezależne!

Dlaczego miesiączkowanie wciąż jest wielkim tabu w naszym społeczeństwie?

Gdy poleje się krew

Największym lękiem wielu artystów.tek jest brak natchnienia, powszechnie znany jako syndrom białej kartki. Sparaliżowani artyści.tki mogą pogrążyc się w depresji. Właśnie ta otchłań bez dna wciągnęła Davida Bowiego w 1977 r., gdy nagrywał berlińską trylogię „Heroes”. Jak się z niej wydostał?

Gimnastyka

Największym lękiem wielu artystów.tek jest brak natchnienia, znany jako syndrom białej kartki. Jak się go pozbył David Bowie?

„Pokrętne strategie” - gra, która uratowała Davida Bowiego

Kiedy potencjalny dawca może zostać uznany za zmarłego? Od 1968 roku nie tylko zatrzymanie akcji serca ale i zatrzymanie pracy mózgu jest uważane za kryterium zgonu. Jednak coraz więcej naukowców zaczyna mieć wątpliwości. Medycyna transplantacyjna potrzebuje jasnych reguł, inaczej ni będzie miała prawa pobierać narządów. Ale czy ich dawcy naprawdę nie żyją?

Spór o śmierć mózgu

Od 1968 roku nie tylko zatrzymanie akcji serca ale i zatrzymanie pracy mózgu jest uważane za kryterium zgonu. Jednak coraz więcej naukowców zaczyna mieć wątpliwości.

Dawstwo narządów

Trwa boom na awokado. Dla jednych to superfood i produkt lifestylowy, dla innych zatruwacz środowiska. W Europie uprawia się coraz więcej awokado. Na południu Portugalii powstają ogromne plantacje. Jednak drzewo awokado zużywa dziennie tyle wody, co czteroosobowa rodzina...

Awokado. Dla jednych to superfood i produkt lifestylowy, dla innych zatruwacz środowiska. 

Awokado: zakazany owoc?

Świat zaczyna mówić o powięzi – ukrytej tkance łącznej, która otacza całe nasze ciało osłaniając nasze mięśnie i „trzymając” nasze ciało razem. Jaką rolę odgrywa dla naszego ciała? Czy poznanie jej pomoże nam w stworzeniu nowych terapii i metod leczenia np. bólu pleców? Przedstawiamy najnowsze wyniki międzynarodowych badań.

Świat zaczyna mówić o powięzi – ukrytej tkance łącznej, która otacza całe nasze ciało osłaniając nasze mięśnie i „trzymając” nasze ciało razem.

Powięzi - ukryci sprzymierzeńcy naszego organizmu

Tokio wydaje się nieskończone. Na obszarze wielkości Korsyki, w najgęściej zaludnionej aglomeracji świata, żyje 38 milionów osób. Jednak nie tylko na ulicach tej metropolii tętni życie. Najciekawsze rzeczy dzieją się na dachach tokijskich budynków.

Najciekawsze rzeczy w Tokio dzieją się na dachach budynków.

Na dachach świata: Tokio

Po czterech latach oczekiwania London Grammar w końcu wydali nowy album. Aby to uczcić, brytyjskie trio zostaje zaproszone na plan Ground Control i, jak zwykle w przypadku London Grammar, wyszło im to wspaniale!

Ground Control

Po czterech latach oczekiwania London Grammar w końcu wydali nowy album. Aby to uczcić, brytyjskie trio zostaje zaproszone na plan Ground Control.

London Grammar

Myślisz, że są pary, które się pobrały, bo facet wysłał babce dickpica? No przecież nie po to faceci je wysyłają! To po co to robią? No właśnie...W 2016 roku, badanie na 5 500 singielek wykazało, że połowa z nich dostała nieproszone zdjęcie cudzego penisa. A liczba wysłanych w odpowiedzi "pussypiców" jest tak mała, że nigdy nie doczekała się nawet żadnych badań.Dlaczego to są zawsze zdjęcia penisów? Penis jest nadreprezentowany w naszym otoczeniu, a sromu prawie nie widać. Mówimy "w kształcie fallicznym" w nawiązanie do czegokolwiek, co jest podłużne. Nikomu natomiast nie przyjdzie do głowy powiedzieć, że coś ma kształt sromu. Zresztą, mówiąc o języku, jaka obelga jest najpopularniejsza w języku francuskim? (i nie tylko?) "Con" - "Cipa".Od najmłodszych lat uczy się chłopców, że ich tożsamość określa widoczny organ rozrodczy. Dziewczynki definiuje nie to, co mają, ale raczej to, czego nie mają. Przez całe dzieciństwo wciska się im, że nie mają nic między nogami. Aż nie pojawi się dojrzewanie płciowe, miesiączka, pierwsze wizyty u ginekologa...A ponieważ nie jesteśmy przyzwyczajeni do widoku sromu, nie wiemy, że są one bardzo różnorodne. Tak się boimy, że nasz srom jest nienormalny, że czasem poddajemy się chirurgii plastycznej, aby uciąć to, co wystaje.

Myślisz, że są pary, które się pobrały, bo facet wysłał babce dickpica? No przecież nie po to faceci je wysyłają! To po co to robią? No właśnie...

Inwazja „Dick Piców”

Koronawirus odsłonił to, czego kraj od dawna nie chciał widzieć: system opieki zdrowotnej w Rumunii sam jest ciężko chory wskutek kilkudziesięcioletnich zaniedbań. 10.000 nowych przypadków koronawirusa dziennie, śmiertelność między 70 a 90% - najwyższa w UE - Rumunia, już osłabiona przez swoją gospodarkę, zostaje dodatkowo osłabiona przez pandemię. Przestarzały sprzęt medyczny, niewiele leków, niewielu specjalistów: kraj walczy o zatrzymanie lekarzy, którzy wyjeżdżają, aby praktykować w innych częściach Europy.

Koronawirus odsłonił to, czego kraj od dawna nie chciał widzieć: system opieki zdrowotnej w Rumunii sam jest ciężko chory wskutek kilkudziesięcioletnich zaniedbań. 

Rumunia: wybuch wirusa

W 1974 roku, we Francji, gdzie mimo maja '68 nadal panuje bardzo silna konserwatywna moralność, uniemożliwiająca wielu kobietom prowadzenie satysfakcjonującego życia seksualnego, niespodziewanie uderza (erotyczny) piorun: „Emmanuelle”. Film obejrzały miliony osób na całym świecie. Zapoczątkował on złoty wiek filmów erotycznych w czasach rewolucji seksualnej. Choć zaczarowany okres zakończył się wraz z dekadą, estetyka "Emmanuelle" przetrwała do dziś.

Francuskie kino erotyczne

Film „Emmanuelle” zapoczątkował złoty wiek filmów erotycznych. 

„Emmanuelle”

Kiedy w 2011 roku w księgarnie nawiedził fenomen "mommyporn", czyli porno dla mam, nagle cała prasa odkryła, że matki mają potrzeby seksualne. Wtedy trudno było nie zauważyć "50 twarzy Greya", 3-tomowej sagi, która sprzedała się w 130 mln egzemplarzy. Jednak, czy naprawdę miała ona wpływ na nasze praktyki seksualne? Wiele wskazuje na to, że tak. Sex-shopy wyczuły modę na soft SM i zaczęły sprzedawać gadżety z sagi - nawet antracytowy krawat, który nosił Christian. Jednak wpływ sagi wyszedł daleko poza granice przemysłu erotycznego. W Wielkiej Brytanii sieć sklepów dla majsterkowiczów poprosiła 21 tys. swoich pracowników, o przeczytanie sagi, aby mogli lepiej obsłużyć klientelę w parach, która nagle interesuje się linami i sznurami. Londyńska straż pożarna opublikowała nawet na oficjalnej stronie internetowej zalecenia, włącznie z zaleceniami dotyczącymi zastosowania pierścienia na penisa!Od czasów "50 twarzy..." pojawiły się kolejne tego typu książki, a nasze ekrany bombardowane są lichą literaturą erotyczną. Czytając uważnie, dowiemy się, że schemat "mommyporn" jest bardzo daleki od współczesności. Bohaterka ma około 20 lat, jest biała, śliczna, szczupła i uległa, dopiero odkrywająca swoje ciało. Bohater jest self-made manem, przystojnym, umięśnionym, bogatym, z Roleksem na ręce, żaden tam prostak czy intelektualista.Ale przecież od czasu MeToo miało być inaczej w stosunkach damsko-męskich! Czy ni mogłybyśmy wreszcieuwolnić się od tych starych schematów?

Kiedy w 2011 roku w księgarnie nawiedził fenomen "mommyporn", czyli porno dla mam, nagle cała prasa odkryła, że matki mają potrzeby seksualne.

Pięćdziesiąt twarzy konserwatyzmu

Jak odwieść kobiety od tracenia pieniędzy i zdrowia na chirurgię plastyczną? Jak mam przekonać moją 70-letnią mamę, że może się podobać, zachowując naturalność, kiedy faceci jak Leonardo DiCaprio nigdy nie pokazują się z kobietą starszą niż 25-latka?

Jak odwieść kobiety od tracenia pieniędzy i zdrowia na chirurgię plastyczną?

Forever young

W maju 2020 roku w Afganistanie miała miejsce straszna zbrodnia. Uzbrojeni mężczyźni włamali się do szpitala położniczego i zabili 25 osób: położne, ciężarne kobiety i noworodki. Tragedia wstrząsnęła społeczeństwem i poddała w wątpliwość sens negocjacji pokojowych, które afgański rząd negocjuje z talibami.

W maju 2020 r. w Afganistanie uzbrojeni mężczyźni włamali się do szpitala położniczego i zabili 25 osób: położne, ciężarne kobiety i noworodki. 

Afganistan: wojna przeciwko noworodkom

Reżyserka serii, Ovidie, mówi: "Kiedy pierwszy raz usłyszałam Katy Perry, jak śpiewa "I kissed a girl and I liked it'', byłam zirytowana. Bo piosenkarka, która udaje, że całuje dziewczynę to taka znudzona dziewczyna hetero, która chce zwrócić na siebie uwagę". Czyżby ścisła heteroseksualność stawała się swego rodzaju "fashion faux pas"? Bo jeśli Katy, Madonna, Britney czy kto tam jeszcze mogą bezpiecznie lecieć w ślimaka w czasach, kiedy, paradoksalnie, lesbijki jeszcze atakuje się na ulicach, to dlatego, że biseksualność kobiet staje się społecznie akceptowana, ale tylko jako źródło fantazji heteryków. Dwie laski razem? Liczy się tylko wtedy, kiedy celem jest wzbudzenie zainteresowania seksualnego w oczach mężczyzn. Tych samych, którzy wzdragają się na samą myśl eksperymentowania z innym mężczyzną. Co powiedzieliby fani Kanyego Westa, gdyby śpiewał "I kissed a boy"? Czy singiel odniósłby ten sam sukces? Kobieca biseksualność jest akceptowana tylko w obecności masturbującego się faceta. To właśnie z tego też powodu sceny porno typu "girl-girl" oglądają głównie mężczyźni. Zresztą większość aktorek porno akceptuje bez problemu sceny lesbijskie, podczas gdy prawie żaden aktor hetero nie przyjmie scen gejowskich.

Czyżby ścisła heteroseksualność stawała się swego rodzaju "fashion faux pas"?

I kissed a girl (and I liked it)

Od starożytności artyści przedstawiają gładką skórę. Zatem czemu owłosienie jest czarną owcą historii sztuki? Czemu kreacja ma się rymować z depilacją?

Czemu kreacja ma się rymować z depilacją?

Owłosiony bunt

Wystarczy wpisać „anal” w google, a otrzymasz ponad miliard wyników. Przy „Blowjob” lub „Fellatio” to tylko 577 milionów, a przy „Minecie” tylko 39 milionów. Mimo to, w języku potocznym wszystko, co ma związek ze stosunkiem analnym, zawsze wiąże się z upokorzeniem: „Ty dupku!”, żeby zacytować to najlżejsze. W zbiorowej podświadomości seks analny jest wyrazem dominacji. W rzeczywistości, ambiwalencję między fascynacją a wstrętem wyjaśnić można tym, że do seksu analnego zachęca się tylko w ramach heteroseksualnego stosunku, podczas którego mężczyzna penetruje kobietę, nigdy na odwrót. Czy taka jest kobieca rola, takie miejsce w hierarchii? Jedno jest jasne: nie chodzi o potępienie stosunku analnego. Jednak każda relacja seksualna może zamienić się w piekło na ziemi, jeśli nie będzie na nią w 100% obopólnej zgody!